Harry Gregg - przykład prawdziwego bohaterstwa

6 luty 1958 rok to najczarniejszy dzień w historii Manchesteru United. Dzień, który postawił nad przyszłością klubu ogromny znak zapytania. Znak ten został jednak szybko rozwiany przez tych, którzy przeżyli w katastrofie i mimo straty większości kolegów z drużyny, a także znajomych z poza klubu, odbudowali drużynę na zgliszczach wielkiej tragedii.


"Czerwone Diabły" wracały z Belgradu do Manchesteru jako półfinalista Pucharu Europy. Wśród zawodników panowała bardzo miła atmosfera. Grano w karty, czytano książki i czasopisma. Rozmawiano także o najbliższych spotkaniach czekających ekipę z Old Trafford. Wtedy nikt się nie spodziewał, że tego dnia może wydarzyć się coś złego.

Po zatankowaniu w Monachium, piloci James Thain i Kenneth Rayment otrzymali zgodę na wyruszenie w podróż do Manchesteru. Podczas pierwszej próby wykryli jednak niezgodność w pracy silnika i przerwali lot powracając na miejsce pasa startowego. Podczas drugiej próby ponownie wystąpił problem, tym razem ze zbyt wysokim ciśnieniem w silniku numer 1. Kilka minut po godzinie 16 piloci podeszli do trzeciej próby startu. Zakończyła się ona tragedią. Samolot wypadł z pasa, przerwał barierkę okalającą lotnisko, przeciął pobliską drogę i uderzył w domostwo oraz pobliskie drzewo.

Byli ci, którzy zginęli na miejscu. Byli także ci, którzy wyszli z wraku o własnych siłach. Wśród nich był bramkarz, Harry Gregg. Mimo ostrzeżeń, że samolot w każdym momencie może wybuchnąć, Irlandczyk myślał tylko o tym, jak pomóc pozostałym poszkodowanym. Natychmiast wziął się za ratowanie innych. Wykazał się niesamowitym bohaterstwem i odwagą.

"Nikt nie krzyczał. Najpierw zrobiło się ciemno, a następnie nienaturalnie jasno. Pojawiły się iskry i głuchy odgłos uderzenia. Nie da się tego opisać. W końcu zapadła ciemność. Myślałem, że umarłem. Gdy w końcu doszedłem do siebie, zacząłem się czołgać w kierunku wyjścia. Zobaczyłem, że zniknął cały tył samolotu. Myślałem, że tylko ja wyszedłem cało z tego wypadku. Usłyszałem wtedy krzyk: 'Uciekaj durniu! Zaraz wybuchnie!'".

"Usłyszałem także krzycz dziecka i krzyknąłem, że w środku są ludzie. Uratowałem je i powróciłem do miejsca, gdzie było pełno gruzu. Zauważyłem tam także jego matkę, która znajdowała się w bardzo złym stanie. Poprzez kopnięcie zrobiłem dziurę w kadłubie i wypchnąłem ją przez nie".

"Próbowałem także wyciągnąć Alberta Scanlona. Robiłem wszystko co w mojej mocy, ale jego noga była uwięziona i nie dałem rady".

"Na tyłach samolotu odnalazłem nieprzytomnych, leżących na ziemi Bobby'ego Charltona i Denisa Violleta. Myślałem, że nie żyją, ale mimo wszystko wyciągnąłem ich na sporą odległość od wraku, który nadał płonął. Zauważyłem przytomnego trenera Matta Busby'ego. Miał ranę za prawym uchem, a jego kostka była przekręcona o 180 stopni. Podłożyłem mu coś pod głowę i opuściłem".

"Pomogłem także Jackiemu (Jackie Blanchflower, przyp. red.). Jego ramię wyglądało bardzo źle, krwawiło. Zrobiłem z mojego krawatu prowizoryczną opaskę uciskową. Dostrzegłem stojących w oddali Denisa i Bobby'ego. Doznałem ogromnej ulgi spowodowanej tym, że żyją".

Gregg popisał się prawdziwym bohaterstwem i ogromnym altruizmem pomagając innym, nie zważając na siebie. Mimo że należał do "Busby Babes" dosyć krótko, po tym jak Matt Busby ściągnął go za rekordową sumę 23 tysięcy funtów w 1957 roku, czuł się zobowiązany pomóc kolegom z drużyny.

Harry nie podłamał się i mimo tragicznych przeżyć powrócił na boisko trzynaście dni potem na mecz z Sheffield Wednesday w Pucharze Anglii. Był jednym z nielicznych, którzy po katastrofie w Monachium dalej stanowili trzon zespołu "Czerwonych Diabłów". Po trzech miesiącach od tragicznego zdarzenia wraz z pozostałymi kolegami dotarł do finału Pucharu Anglii, gdzie jednak Manchester United przegrał z Boltonem 2-0.

W następnych latach jego kariera nie była już tak kolorowa. Doznawał wiele urazów, które uniemożliwiały mu regularną grę. W 1966 roku zakończył przygodę na Old Trafford przechodząc do Stoke City jako grający trener. Tam rozegrał zaledwie dwa spotkania i postanowił zostać menadżerem. Trenował takie kluby jak Shrewsbury Town, Swansea City i Crewe Alexandra. W 1978 roku powrócił na Old Trafford jako trener bramkarzy. Jego przygoda zakończyła się wraz z objęciem stanowiska szkoleniowca "Czerwonych Diabłów" przez Rona Atkinsona.

George Best w swojej autobiografii tak wspominał Gregga z tamtych czasów: "Dla wszystkich kochających piłkę dzieciaków w Belfaście Harry był bohaterem i możliwość czyszczenia mu butów, kiedy przybyłem do United, stanowiła prawdziwy zaszczyt. Był on wysokim mężczyzną i najodważniejszym bramkarzem, jakiego kiedykolwiek widziałem, a możecie mi wierzyć, że w tamtych czasach granie w bramce wymagało prawdziwej odwagi".

W minionym roku, 15 maja, miało miejsce pożegnalne spotkanie Harry'ego Gregga. "Czerwone Diabły" mimo że 48 godzin wcześniej w nieszczęśliwy sposób straciły mistrzowski tytuł na rzecz Manchesteru City, przybyły do Irlandii by oddać hołd bohaterskim czynom i niesamowitej karierze Gregga. Manchester United na oczach 79-letniego bohatera pokonał zespół Irish League Select XI 4-1. Obecnie były bramkarz ekipy z Old Trafford wiedzie spokojne życie w Coleraine, miasteczku znajdującym się w Irlandii Północnej.








"Odwaga to jedno, ale to, co pokazał Harry Gregg, było czymś więcej niż odwagą" - George Best.